Gezellig! Het is vrijdagavond en je krijgt vriendinnen op bezoek. Je verheugt je er al een paar dagen op. Eindelijk ‘volwassenpraat’ en ouderwets plezier hebben. Eindelijk weer eens bijkletsen, want dat is al veel te lang geleden. Al je tijd werd opgeslokt door de kinderen.
Leuk natuurlijk…kinderen…maar door alle sportclubjes, speel- dates, logeerpartijtjes, verjaardagen, etc. blijft er maar weinig tijd over voor jezelf en je sociale leven. Weinig tijd om gewoon plezier te hebben met andere volwassenen, met je vriendinnen.
‘s Avonds ben je, na het werk, vaak al moe genoeg en schiet dat er al snel bij in. Kind ophalen van de BSO, vlug eten maken en proberen het gezellig te houden aan tafel terwijl iedereen al moe is. Waarbij je zelf al je energie bij elkaar raapt om de strijd aan te gaan en het toch fijn probeert te houden, terwijl je kind op dat moment ofwel niet meer wil eten omdat ze bijna omvalt, ofwel alle kanten op stuitert door vermoeidheid en tegelijkertijd alles van die dag wil vertellen binnen tien minuten. Dan ben je blij dat je alles na het eten in bed krijgt om zelf op de bank te kunnen ploffen met een kop koffie en Netflix. Weg energie…. En dat is dan nog bij het jongere kind. Het oudere kind gaat niet meer na het eten naar bed en eist je aandacht én je avond nog wat langer op. Wat heel gezellig is, maar het blijft kinderpraat en (kinder-) series die je voor jezelf niet gekozen zou hebben met een kop koffie eindelijk op de bank zittend…
En we gaan er natuurlijk niet om klagen, want het is heel fijn om kinderen te hebben, te genieten van de vele fijne momenten en ze op te zien groeien tot kleine volwassenen. Maar waar zijn die MAmenten gebleven? Waar je gezellig met vrienden als vanouds bij elkaar bent en onder het genot van een wijntje bij kunt kletsen?
Vrijdagavond dus…
Deze vrijdag is het gelukt om samen af te spreken. Je vriendinnen komen een wijntje drinken en je hebt eindelijk tijd voor elkaar.
Nu is het zover. Heerlijk! Samen settelen jullie je aan de eettafel (want de comfortabele bank is bezet door je kind die op vrijdagavond altijd lekker op mag blijven) en je schenkt de wijn in. ‘PROOST’…op ‘te lang geleden’. De verhalen komen op tafel en jullie voelen het allemaal. Fijn om weer volwassenpraat te hebben. Maar dan komt je kind er bij zitten. Even is dat wel gezellig, want we hebben het nu eenmaal ook over de kinderen (want tja…wat hebben we anders allemaal recent nog meegemaakt?). Maar al snel verstoort ze steeds het gesprek, praat door de gesprekken heen tegen jou of tegen één van je vriendinnen. Onderbreekt het gesprek door hele andere, voor jou nu niet ter zaken doende, vragen of opmerkingen. Of gaat zitten trommelen met de eerste dichtbij liggende pen. Irritant!!!
Met ‘Lieverd, ga maar even iets anders doen’, probeer je nog subtiel kenbaar te maken dat het niet fijn is dat ze erbij zit. En ze kruipt weer terug op de bank en voor de televisie, welke ze net even iets harder zet omdat ze er niets van kan volgen door al jullie geklets.
Het geklets gaat ook weer harder, want je verstaat elkaar niet goed. En het gelach weerklinkt weer door de woonkamer. Je seint naar je kind om de televisie wat zachter te zetten om elkaar te kunnen verstaan en ze doet dit. Met als gevolg dat ze er genoeg van heeft. Zo kan ze ook niets horen. En komt er weer bij zitten.
De gesprekken veranderen…weer. Uiteindelijk zijn ook niet alle onderwerpen of opmerkingen even geschikt voor kinderoren.
Op een acceptabel moment stuur je je kind naar bed, waarbij je wel even op wat weerstand stuit, maar als je het nu goed aanpakt ligt ze zodadelijk in bed en heb je je vriendinnen eindelijk voor jezelf. Gelukt!! Je komt weer terug beneden en voegt je ontspannen bij hen aan tafel. Schenkt nog een wijntje in en proost “RUST”.
Maar wanneer deze bijna leeg is geeft één van je vriendinnen aan dat ze na dit wijntje richting huis gaat. ‘morgenvroeg voetbaltoernooi van haar jongste’ (begrijpelijk), waarbij de anderen aansluiten en aangeven ook zo te gaan ‘lange dag en druk weekend’ (herkenbaar).
Terwijl ze zijn vertrokken en jij de glazen in de vaatwasser zet voel je je enigszins teleurgesteld. Het was toch niet helemaal wat je ervan verwacht had. Écht tijd en plezier met je vriendinnen…als vanouds…daar had je op gehoopt. Maar in plaats daarvan was je meer bezig met je kind. Heb je geprobeerd om haar wel aanwezig te laten zijn, maar dan een soort van ‘niet in beeld’. Kwam ze continu aandacht vragen, praatte ze door je heen en kon je je aandacht niet bij de gesprekken van je vriendinnen houden. Bovendien kón je überhaupt niet alles bespreken waar je het over wilde hebben en konden niet alle grapjes zomaar gemaakt worden waar ze (binnen gehoorsafstand) bij was. En tegen de tijd dat je haar eindelijk goed en wel in bed had liggen, was het voor je vriendinnen alweer bijna tijd om te gaan!!
Eigenlijk wil je boos zijn op je kind.
Ja….’MAmenten’ heb je wel gekregen, maar dit was toch niet helemaal wat je bedoelde. ‘MEmenten’ had je willen hebben….met je vriendinnen. Maar ieder moment werd een ‘MAment’.
Maar kun je het je kind wel echt kwalijk nemen? Ze is op een leeftijd gekomen waarbij ‘stilletjes kleuren in een hoekje’echt geen optie meer is. Noch op tijd naar bed laten gaan, wat overigens echt onterecht zou zijn geweest (en uiteraard ook nooit gelukt zou zijn natuurlijk). Ze is ook op een leeftijd dat überhaupt ‘spelen’ echt te kinderachtig is. Ze wil erbij zitten, ze wil met de volwassenen meedoen, ze wil al mee kunnen praten. Ook zij vond het gezellig dat je vriendinnen kwamen en ook zij verheugde zich er op. Maar ze kan de gesprekken niet helemaal volgen en bovendien mag ze de helft van de tijd niet eens meeluisteren. Zodra ze vraagt wat je zegt of waarom jullie moeten lachen krijgt ze te horen dat het niet tegen haar gezegd was, of dat ze het niet hoeft te weten. Móest ze maar televisie gaan kijken…waar ze niets van kon verstaan omdat haar moeder met haar vriendinnen zo moesten lachen. En lachen wilde ze ook graag, waardoor ze er toch maar weer bij komt zitten en mee wil praten.
Dus deed ze dat….ze praat mee op een manier die voor haar bekend is. Aandacht vragen en praten over wat haar bezig houdt, focussen op diegene waar ze vertrouwd mee is. En dat ben jij.
Misschien de volgende keer dan toch je verwachtingen wat bijstellen wanneer je vriendinnen bij je thuis komen. Accepteren dat ze nu eenmaal in die fase zit dat ze ‘er net tussenin’ valt en ook zelf op zoek is naar hoe ze een toevoeging kan zijn op deze gezellige avond. Of…..nou ja, je verzint er vast wel iets op….